Fason i krój w marynarce zapewniał awans do rangi ubioru gustownego i wyjściowego. Poddana mechanizmom mody zmieniała się wraz z trendami. Rodzaj, długość i szerokość klap, zaszewki i marszczenia, głębokość wcięcia i proporcje poddawane były ciągłym eksperymentom. W efekcie marynarka stała się nieodzowną częścią garderoby szykownego mężczyzny, bo dzięki niej można było skutecznie wpływać na wygląd sylwetki. Najistotniejszy jest krój ramion. Jeśli ramiona marynarki są za wąskie głowa i szyja będą sprawiać wrażenie nieproporcjonalnie małych. Podobnie ze zbyt mocno wyeksponowanymi ramionami na taki zabieg mogą, a czasem nawet powinni, pozwolić sobie bardzo niscy mężczyźni lub ci z mocno opadającymi ramionami. Marynarka nie może skracać nóg, dlatego jej długość powinna tylko minimalnie przekraczać linię pośladków. Najlepiej określić jej właściwą długość, mierząc odległość od kołnierza do podłogi, a uzyskany wynik dzieląc na pół. Ta metoda, stosowana przez większość szkół krawieckich, sprawdza się w przypadku garderoby szytej na miarę. Bardzo istotne jest wcięcie na klatce piersiowej zawsze powinno być dostosowane do budowy ciała. Zbyt głębokie i spiczaste zmniejszy optycznie niskiego mężczyznę, a tęgiemu doda kilogramów. Niskie i zaostrzone wcięcie pasuje panom wysokim, o smukłej sylwetce. Punktem ciężkości jest guzik w talii. Źle umieszczony zaburza równowagę, przesadnie wydłuża tors lub nienaturalnie skraca nogi. Zaleca się, aby środkowy guzik wszywać na wysokości centymetra powyżej położenia naturalnej linii talii. Należy pamiętać, że rękaw marynarki ma odsłaniać mankiet koszuli, a ostatni guzik pozostać niezapięty.