Fundusz pracy – krajowy fundusz celowy, działający od 1990 roku. Cel powstania – promocja zatrudnienia, aktywności zawodowej, zmniejszania skutków bezrobocia. Źródło dochodów – obowiązkowe składki płacone przez pracodawców za przyjętych do pracy pracowników oraz przez osoby prowadzące przedsiębiorstwa oraz finansowanie z kiesy państwa oraz budżetu UE.
Przeznaczenie – pomoc pieniężna dla bezrobotnych, roboty interwencyjne, prace publiczne, kursy oraz przekwalifikowywanie bezrobotnych. Płacący składki ubezpieczeniowe za przyjęte do pracy osoby, opłacają składkę na Fundusz Pracy – przymus ten reguluje ustawa z 20 kwietnia 2004 r. o propagowaniu zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. nr 99, poz. 1001 ze zm.). Przymus taki następuje, gdy są spełnione łącznie dwie przesłanki: podstawa wielkości rat na ubezpieczenia emerytalne oraz rentowe – w rozliczeniu na okres całego miesiąca – powinna odpowiadać co najmniej minimalnemu wynagrodzeniu, powstały przymusowe (a nie dobrowolne) ubezpieczenia emerytalno – rentowe. Jak widać, zatrudniający ma obowiązek płacić za zatrudnionego składkę na Fundusz Pracy jedynie wtedy, gdy kwota, stanowiąca podstawę wymiaru rat na ubezpieczenia emerytalne oraz rentowe, wynosi w rozliczeniu na czas miesiąca co najmniej najmniejsze wynagrodzenie za pracę. Ale dla: osób świadczących pracę w okresie odbywania kary pozbawienia wolności lub czasowego aresztowania wynosi minimum 50% najmniejszego uposażenia za pracę, zatrudnionego w I roku pracy honorarium to wynosi minimum 80% wielkości najmniejszego honorarium za pracę.